الا ای خــــــریدار مـــغز ســـخـن دلـت بــرگسل زیــن ســرای کــهن
کجا چون من و چون تو بسیـار دید نـخواهــد هــمی بـــا کسـی آرمــید
اگـــر شــــهریاری و گــر پــیشکار تــــــو نـــــاپایداری و او پــــــایدار
چه با رنج باشی، چـه با تاج و تخت بــبایدت بســـتن به فــرجـام، رخت
اگــر ز آهــنی، چــرخ، بگـــدازدت چــو گشــتی کــهن نــیز نــنوازدت
چـــو سـروِ دلارای گـــردد بـه خَــم خــــروشان شـــود نــــرگسانِ دژم
هـــمان چـــهره ارغـــوان زعــفران ســبک مــردمِ شــاد، گــردد گــران
اگــر شــهریاری و گــر زیــردست به جـز خــاکِ تــیره، نــیابی نشست
کــجا آن بــزرگانِ بــا تــاج و تـخت کـــجا آن ســــواران پـــــیـروزبخت
کـــجـا آن خـــــردمـنـد گُـــــندآوران کــجا آن ســرافراز و جــنگی سران
کــــجا آن گـــــزیده نــــیاکـــان مــا کـــجا آن دلیــــران و پـــاکــــان مـا
هــمه خــاک دارنـد بـالیـن و خـشـت خُنُک آن که جـز تخـم نــیکی نکِشت
**************
چـــــنین است آیـــینِ خــــرم جــــهان نــخواهـــد بــــه مـــا بــرگشادن نـــهان
انــــوشه کســی کــو بـــزرگی نـــدید نـــــبایسـتـش از تــــخت شــــد نــــاپدی
بکــــوشی و آری زِ هـَـرگـونه چــیز نــه مــردم نــه آن چـــیز مــاند بــه نـیـز
ســرانــجام بـا خـــاک بــاشـیم جـفت دو رخ را بـــــه چـــادر بـــــباید نـــهفت
بــــیا تــا هـمه دست نـــیکی بـَـــریم جــــهانِ جــهان را بــــه بــــد نــســپریـم
کـــه گـــیتی نـــماند هـــمی پــــایدار چـــه بـر پیشه کـار و چــه بـر شـــهریـار
پس آن بِـه، که نیکی بورزیم و بـس کـــــه گـــیتی نـــمانــد هــمیشه بـــه کـس
بکـــوشیم بــر نــیک نامی بــه تـــن کــــــزین، نـــــام یـــــابیم بـــِــر انــــجمن
خُنُک آن کـه جـامی بـگیرد به دست خـــورَد یـــادِ شــاهـان یــــزدان پــــرست
چـــو جــام نــبیدش دمــــادم شــــود بــخسـپد بــــدان گـــه کـــه خــــرم شــود
برگسل: جدا کن
بگدازدت: گداخته کند
انوشه : جاوید
چادر: پوششی که روی مرده میکشند
خنک: خوشا، خجسته
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر